Τρεις
Ιεράρχες
ενοχλητικοί
επαναστάτες, τότε και τώρα
Επετειακά,
μια φορά το χρόνο, καθιερώσαμε να
γιορτάζουμε κάποια γεγονότα, σαν να
θέλουμε να ξεμπερδεύουμε μαζί τους,
εξοβελίζοντάς τα απ’ την καθημερινότητά
μας Ίσως να ήταν πιο τίμιο, στα πλαίσια
του ύστερου νεωτερικού εκσυγχρονισμού,
να καταργούσαμε τελείως τέτοιες
ενοχλητικές αφηγήσεις, για να πορευόμαστε
μακάριοι στα παγκοσμιοποιητικά κελεύσματα
της αποχαύνωσης. Από την άλλη, έστω και
μια φορά στις 365 μέρες της ετήσιας βιωτής
μας, ας προσπαθήσουμε να γρατζουνίσουμε
τις συνειδήσεις μας, ως αντιστάθμισμα
και ως ελπίδα, πως έστω και το λίγο δεν
πάει χαμένο.
Αναφερόμαστε
στις τρεις εξέχουσες προσωπικότητες,
που επιβλήθηκαν με το έργο τους ως
προστάτες της παιδείας και όχι στενά
της εκπαίδευσης. Ένα έργο που δεν
περιορίζεται απλά στα της μάθησης, αλλά
άπτεται της όλης ζωής. Βαθιά πολιτικό
δηλαδή, συμπυκνώνει όχι μόνο ένα θεωρητικό
πλαίσιο, αλλά προτείνει στάσεις και
συμπεριφορές σε επίπεδο κοινωνικό,
εκπαιδευτικό, εκκλησιαστικό. Βασίλειος
ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος,
Γρηγόριος ο Θεολόγος. Συμπυκνωμένες
λεκτικά και εννοιολογικά ιδιότητες
αποδίδουν το μεγαλείο τους.
Και
οι τρεις χαρακτηρίζονται για τη θεολογική
αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους
συγκρότηση, τη ριζοσπαστική κοινωνική
τους παρουσία, την κριτική στάση τους
απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.