Τόσοι πολλοί συνυπεύθυνοι !!!

Τόσοι πολλοί συνυπεύθυνοι !!! Η επικαιρότητα, οικονομική κι όχι μόνο, έχει σχολιασθεί από πολλούς μέχρι τώρα και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να σχολιάζεται. Συνεπώς δεν φιλοδοξώ να προσθέσω ιδέες και κριτικές επ’ αυτού. Απλώς, μέσα σ’ αυτόν τον συρφετό, μου βγαίνει, άκομψα ίσως, η απορία : τόσοι πολλοί οι συνυπεύθυνοι; Κανείς δεν μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση, ότι μια εικοσιτετράωρη απεργία θα ανατρέψει την κατάσταση. Ούτε ότι οι «πουλημένοι» συνδικαλιστοπατέρες μπορούν να ηγηθούν ενός τίμιου αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης, μετά από τόσα χρόνια αποχαύνωσης. Όμως αυτή η έρμη η «βάση» δεν είναι άμοιρη ευθυνών, αφού τους ανέχθηκε επί μακρόν ή και τους στήριξε για μικροοφέλη, για να τους έχουμε τώρα στο κεφάλι μας, ενώ χρειαζόμαστε σίγουρα, κάτι άλλο, πιο ποιοτικό. Προσπερνώντας συνεπώς αυτό το δίλημμα, και όχι ξεπερνώντας το, βρισκόμαστε μπροστά στην ουσία. Τι κάνουμε για να δηλώσουμε, τουλάχιστον, την αντίθεσή μας μπροστά στην τραγική πραγματικότητα; (ακόμα και ο Βγενόπουλος κάνει μια μάλλον αριστερίζουσα κριτική στη σημερινή κατάσταση).


Και ενώ βοά ο κόσμος όλος για το άδικο των μέτρων, για τις εύκολες προσωρινές λύσεις, για την υπακοή των κυβερνώντων στα πραγματικά αφεντικά, για την εκμετάλλευση άλλη μια φορά των αδυνάτων, για την αντίφαση των στατιστικών και των δημοσκοπήσεων που θέλουν να εμφανίζουν σώνει και καλά την κοινή γνώμη να συναινεί στους τρόπους αντιμετώπισης, εμείς κλωτσάμε την ευκαιρία μιας αντικειμενικής καταμέτρησης της διάθεσης του κόσμου, μέσα από τα ποσοστά μιας απεργίας. Προφανώς δεν σκέφτονται οι αφελείς, μίζεροι, συστηματικοί απεργοσπάστες (και όχι μη απεργοί όπως το στρογγυλοποιήσαμε τα τελευταία χρόνια), ότι σκύβοντας κουτοπόνηρα το κεφάλι, απλώς θα «ξανααπολαύσουν» σύντομα το βιασμό τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι με τη στάση τους δίνουν το δικαίωμα να ισοπεδώνονται οι απελπισμένοι, οι κουρασμένοι, οι κριτικώς διαφωνούντες, με τους δειλούς και τα λαμόγια και να θεωρούνται όλοι ένα, ως συμφωνούντες τελικά μ’ αυτό που μας επιβάλλεται. Δεν αναλογίζονται ότι οι κυβερνώντες, του χθες και του σήμερα, μπορούν να έχουν συντροφιά τουλάχιστον το φόβο τους. Πόσο κοντόφθαλμο είναι να σκέφτονται το ημερομίσθιό τους μπροστά στο μηνιάτικο που διακυβεύεται; Και γιατί να τους ακούσουν όταν ψιθυρίζουν, αφού δεν έχουν το θάρρος να φωνάξουν; Όταν μάλιστα μπορεί να καταγραφεί αυτή η κραυγή; Ξεχνούν, προφανώς, πως αν δεν γονατίσει η καμήλα δεν μπορούν να τη φορτώσουν. Δεν θα μπω στον πειρασμό της αποδεικτικής καταγραφής του πώς φτάσαμε ως εδώ, πού καταναλώθηκαν τόσα χρήματα, πού βρίσκονται σήμερα και ποιοι πρέπει να πληρώσουν. Τα διάφορα μπλογκς κυρίως, και οι εφημερίδες δευτερευόντως, έχουν κορεσθεί. Μόνο αυτός που δεν θέλει, δεν καταλαβαίνει. Φανταστείτε μια καθολική απεργία, έστω και εικοσιτετράωρη, τι δύναμη αντίστασης μπορεί να εκφράσει. Τι εν δυνάμει απειλή κρύβει μέσα της για το σύστημα. Η απορία μου είναι απλή: γιατί δεν στέλνει ο κόσμος το μήνυμα ότι ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ, ότι ΑΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ και ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΙΘΕΜΕΝΟΙ για άλλο ξεπεσμό. Πόσο πιο κάτω περιμένει να πέσει; Είναι , άραγε, όλοι αυτοί ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, γιατρέ μου; Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής